Jaaa, daar ben ik weer met een nieuwe gastblog! In de vorige blog deelde ik een praktijkverhaal met jullie, waarin ik schreef over een consult met een paard dat fysiek veel klachten had en hoe die veroorzaakt werden door een emotionele onbalans. In deze blog wil ik weer een praktijkverhaal met jullie delen. Toen ik erover nadacht welk verhaal ik op papier wou zetten, kwamen er wel tien verschillende verhalen in mij op. Over het communiceren met dieren zou ik zo een heel boek kunnen schrijven.
Eén verhaal voelt nu goed om met jullie te delen en die gaat over mijn eigen paard. Dat maakt het verhaal wel heel persoonlijk, maar ik voel dat het jullie aan het denken gaat zetten en zal inspireren, dus daar gaan we:
In oktober 2021 kwam mijn grootste droom uit. Samen met mijn moeder kochten we ons eerste eigen paard, Anca. En ja, die naam had ze al voordat we haar kregen. Als mensen horen dat ik Anky heet en mijn paard Anca heet, vragen ze altijd of ik haar zo heb genoemd. Maar dat is dus niet het geval.
Anca was 17 jaar toen we haar kregen. Een prachtige, sterke fjord. In haar leven had ze al veel gezien van de wereld. In de eerste tien jaren van haar leven bracht ze als fokmerrie vijf prachtige veulens groot. Ze hield ervan om moeder te zijn. Na haar carrière als fokmerrie woonde ze nog op wat verschillende plekken voordat ze bij ons terecht kwam.
In haar leven had Anca tot dan toe altijd geleerd dat zij moest doen wat mensen van haar vroegen. Dat had ze ook altijd keurig gedaan. Meestal met plezier; soms met spanning of stress, als ze iets moest doen wat ze eng vond of niet helemaal begreep.
Voordat ze bij mij kwam, vroeg ik haar of ze dat zag zitten. Of ze het goed vond als wij haar zouden kopen. Ik vertelde over hoe haar leven eruit zou komen te zien als ze bij ons zou komen wonen. En wat we met haar van plan waren. Anca vond het fijn dat ik dit met haar overlegde, maar reageerde ook verbaasd: ‘’dit is voor het eerst dat een mens aan mij vraagt wat ik wil’’, zei ze. Ik kan me die verbazing wel voorstellen, want tot dan toe had ze al veel mensen in haar leven ontmoet, maar nog nooit iemand die met haar kon communiceren.
Toen Anca bij ons kwam, merkte ze al vrij snel dat ze bij ons een keuze heeft. Ik vind het namelijk ontzettend leuk om met haar samen te werken, maar wel alleen als zij het ook leuk vind. Als ik bijvoorbeeld een bepaalde activiteit wil doen met haar, maar ik merk dat zij er helemaal niks aan vind, werkt dat voor mij demotiverend. Dus, toen ik met Anca aan de slag ging, legde ik haar uit wat ik met haar wou doen. En vroeg ik haar of ze dat ook zag zitten.
Als je dit soort zaken met je paard gaat overleggen, kan dat twee kanten op. Je paard kan ‘’JA!’’ zeggen, maar ook ‘’NEE!’’. Omdat Anca eerder in haar leven bij sommige mensen een behoorlijke druk had ervaren als ze iets moest doen wat ze eigenlijk niet wou en dan geen keuze had, genoot ze ervan dat ze nu wel een keuze kreeg. Ze mocht nu ‘’ja’’ zeggen, maar ook ‘’nee’’. En dat deed ze…
Toen ik haar zo’n drie maanden had, kwamen we in een fase waarin Anca alleen nog maar ‘’nee’’ zei. Niet eens per se omdat ze mijn ideeën zo slecht vond, maar puur omdat ze nu ‘’nee’’ kon zeggen. Die mogelijkheid had ze nog niet eerder in haar leven zo bewust gehad. En dat doet niets af aan haar eerdere eigenaren; die hebben allemaal naar hun beste kunnen zo goed mogelijk voor haar gezorgd. Maar ik ben het eerste baasje dat haar echt verstaat. Bij mij kan ze ‘’nee’’ zeggen en word dat gehoord. Zodra Anca dat doorhad, maakte ze daar goed gebruik van en zei ze op alles ‘’nee’’.
En als ik het heb over alles, bedoel ik ook echt álles. Rijden. Longeren. Ander grondwerk. Wandelen. Alles. Oké, tegen voer zei ze dan geen ‘’nee’’. En even borstelen vond ze ook wel prima. Maar alle actieve activiteiten, waar beweging bij kwam kijken, wou ze niet ondernemen. Op een gegeven moment zei ze zelfs tegen mij ‘’het is leuk dat je er bent, maar ik heb gewoon rust nodig’’.
Ik vond het enerzijds mooi dat Anca ‘’nee’’ durfde te zeggen en dat ik haar die keuzevrijheid kon geven. Anderzijds vond ik het ook moeilijk en soms behoorlijk frusterend. Had ik eindelijk mijn eigen paard, kon ik niks met haar doen!
Wat ik toen nog niet wist, was dat Anca een oude blessure bleek te hebben die ze nooit eerder had laten blijken. Een blessure die ervoor zorgt dat bewegen moeizamer gaat, meer energie kost en waardoor rijden zelfs een beetje pijn doet. Anca is een stoere merrie die hard is voor zichzelf en altijd doorgaat. Om die reden had nooit iemand gemerkt dat ze best wel eens pijn had. Ook aan mij liet Anca dit pas na een paar maanden merken. Deze blessure speelde ook een rol; doordat het bewegen moeizamer ging, vond ze alle actievere dingen helemaal niet zo leuk.
Die ‘’nee’’ fase duurde een maand of zes. In de zomer daarop kwam er een instructrice op ons pad die qua werkwijze en visie heel erg past bij hoe ik met Anca omga. Zij heeft ons geholpen om manieren van bewegen te ontdekken die past bij wat Anca fysiek pijnvrij aankan en die we beiden ook echt leuk vinden.
Inmiddels zit Anca in een ‘’ja’’ fase die al zeker anderhalf jaar aanhoud. We werken met voerbeloningen - iets wat ik eerder niet aandurfde met een behoorlijk voedselgericht paard - en dat zorgt bij Anca voor een enorme motivatie. Doordat Anca gemotiveerd raakte door de voedselbeloningen, begon ze vaker ‘’ja’’ te zeggen en kreeg ik ook weer zin om met haar aan de slag te gaan. Inmiddels werkt Anca zeker voor de voedselbeloningen (in haar geval zijn dat handjes gehakseld hooi), maar ook omdat ze oprecht plezier haalt uit onze trainingen. Ik durf er zelfs om te wedden dat ze nu ook meedoet met de trainingen als ik geen hooi bij mij heb. De voedselbeloningen helpen wel om Anca’s goede gedrag te bevestigen, dus ik blijf er lekker mee werken. Maar als ik nu bij Anca kom, zie ik een paard dat al aangelopen komt en mij vraagt ‘’wat gaan we vandaag doen?’’. En als we stoppen met een training vind ze het gewoon jammer. Waar Anca in haar ‘’nee’’ fase de bak absoluut niet in wou, moet ik nu moeite doen om haar eruit te krijgen. Wat een transformatie heeft ze doorgemaakt!
Inmiddels doen we alles weer. Wandelen. Grondwerk. Clickertraining. Lichaamsbewustzijn trainen. Bodywork. Lange teugelen. Voetballen. Anca vind alles leuk en is ontzettend leergierig. Rijden, hetgeen waar ik haar toch wel een beetje voor heb gekocht omdat ik mezelf al eindeloze buitenritten met haar zag maken, lukt helaas niet meer. Dat doet gewoon zeer bij Anca. Mensen vragen mij vaak of ik het niet jammer vind dat ik niet meer met haar rijd. En ja, dat vind ik het wel. Tegelijkertijd geniet ik enorm van alle andere leuke dingen die ik met Anca doe. Het meeste geniet ik van onze band. Van de liefde die ik voor haar voel en die zij voor mij voelt. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze op mijn pad is gekomen en ik zou haar voor geen goud willen missen. En dat rijden? Dat komt wel weer, met een ander paard, als de tijd daarvoor rijp is.
De boodschap die ik jullie eigenlijk mee wil geven, is dat je met je dier tegen enorme uitdagingen aan kunt lopen. Net zoals ik deed, toen Anca helemaal niks meer wou. Op zo’n moment kan het er behoorlijk hopeloos uitzien. Maar weet dat, waar je nu ook tegenaan loopt, het altijd weer goed komt. Jouw dier is niet voor niks in je leven gekomen. Jij hebt iets van je dier te leren en hij/zij van jou. Jullie groeien samen. Laat de liefde voor je dier altijd de boventoon voeren, in alle beslissingen die je neemt.
Mocht je met je dier tegen uitdagingen aanlopen en heel graag willen weten waar zijn gedrag vandaan komt, dan kan ik je helpen je dier beter te begrijpen door met hem te communiceren. Op mijn website vind je alle opties voor consulten en cursussen: www.dierencoachanky.nl
Voor nu was dit de vijfde gastblog alweer. Tot de volgende!
