In deze serie neem ik jullie mee in de ontwikkelingen van mijn eigen equihabitat. In maart 2022 ben ik gestart met de inrichting van het perceel. Het moet een plek worden waar de paarden worden voorzien in hun natuurlijke behoefte, maar waar ook veel ruimte is voor andere dieren zoals amfibiën, vogels, klein wild, knagers en insecten. En natuurlijk een diversiteit aan planten en grassen.
Ik moet echt even een stukje frustratie van mij afschrijven: KAN HET STOPPEN MET REGENEN? Zo, dat is er uit. Vanaf november regent het hier al. Natuurlijk zijn er ook droge dagen geweest en dan is het genieten. Maar voor je het weet regent het weer dagen achter elkaar. Want het is ook niet zomaar een buitje, nee, dan regent het meteen constant. Niet hard, maar hard genoeg om nat te worden.
Ik merk dat ik echt een beetje chagrijnig wordt en ernstig behoefte aan zon heb. Maar ook de paarden zijn het zat. Zodra er weer regen valt, staan ze een beetje met zijn drieën te mokken in en voor stal. Jim keert in zichzelf, Noura is nukkig en Ximo staat maar te staan. Zodra het weer droog en zonnig is, verspreiden ze zich weer over de track, gaan even heerlijk uit hun dak of ploffen in het zand om in de zon te liggen.
Ik heb het geluk dat we op zandgrond zitten. Er staan relatief weinig plassen en wat er staat, zakt ook snel weer weg. Maar door de hoeveelheid regen die is gevallen, is de grond verzadigd. Op plekken waar normaal geen plassen staan, staan ze nu ineens wel. Met als nadeel dat het er wat glad wordt. Ineens ben ik blij met het gras dat nog op de track staat, want dat houdt de bodem stevig en maakt het minder glad.
De stukken waar ze veel lopen, zak je nu ook echt weg. Het zijn gelukkig maar 3 plekken: 2 doorgangen en de plek bij de ingang. Op deze foto zie je het goed. Hier is een van de doorgangen en ook nog een ingang naar de wei. Dat heeft veel te verduren, is wat verdicht en het water zakt dus slecht weg. We hebben al een plan van aanpak om dit voor de volgende herfst en winter te voorkomen, maar daarvoor moet de minitrekker het terrein op en door de nattigheid kan dat steeds niet. Het is dus een beetje pappen en nathouden. Letterlijk.
Ik houd me er maar aan vast dat het goed komt en we dit hopelijk volgende winter een stuk minder hebben.
Het goede nieuws is dat het hoge en droge deel doet wat het moet doen. Er staat wel eens een plasje op, maar het wordt niet glad en plassen zijn binnen het uur weer verdwenen. Zo hebben ze altijd een relatief grote en droge plek bij en rond de schuilstal waar ze kunnen staan. Niet dat ze het altijd doen, maar het is fijn dat ze de keuze hebben. En tegenwoordig zie ik ze steeds vaker in de stal staan als het regent. Dus ik ben blij dat we deze plek hebben kunnen maken. Een beetje nattigheid en modder is niet erg. Als er maar een plek is waar ze droog kunnen staan, dat is een minimale vereiste als je paard buiten staat.
Aankomende week gaat eindelijk de zon schijnen en kunnen we gaan genieten van de lente! Ik kijk er naar uit.
