In 2013 besloot ik van dressuur over te stappen naar western met mijn haflinger Jim. Een overstap die niet vanzelf ging, maar wel absoluut de juiste keuze was. In deze blog mijn beweegredenen en mijn ervaring met deze overstap.
Toen ik Jim kocht was hij 3,5 jaar jong. Een ongeleid projectiel, had in een jaar al 5 eigenaren gehad, had manegelessen gelopen, had geen respect voor het wezen mens en enorm verlatingsangst. En ik met mijn 15 jaar paardenervaring dacht dat ik dat wel aan kon. Niets was minder waar en na een half jaar twijfelde ook ik of ik hem niet wilde verkopen. Maar aan de hand was hij zo enorm lief, terwijl hij onder het zadel gewoon gevaarlijk was. Samen met hulp zijn we toch aan de slag gegaan.
Na een jaar verhuisde ik naar een stal aan huis bij iemand waar hij dag en nacht, zomer en winter naar buiten kon. Wat een verandering was dat! Er was een bak, waar ik als enige gebruik van maakte, wat een luxe! En op loopafstand was een dressuurstal waar wedstrijden werden gereden. Ik had uiteraard gewoon les en op een gegeven moment kwam het moment dat we de sprong in wedstrijdland waagden. Uiteraard begonnen we gewoon in de B. En niet onverdienstelijk, want onze eerste wedstrijd gingen we met 2 winstpunten naar huis. Aandachtspunt was wel de spanning. Oftewel: hij was 1 blok beton, zo strak gespannen.
Ook thuis in de les kon hij heel strak in de hand zijn en zich heel recht in zijn lijf blijven. Maar toch reden we door en uiteindelijk waren we L1+4. Helemaal niet gek. In die tijd twijfelde ik wel of dit nu was wat ik wilde. Geen echt ontspannen paard, strijd in wedstrijden. En zeker toen we onze laatste wedstrijd net geen verlies reden, terwijl dit de meest ontspannen wedstrijd ooit was, was ik er klaar mee.
Er waren al genoeg mensen geweest die hadden gezegd: waarom stap je niet over op western? Maar ja, waar begin je met western? Ik had nog nooit op een westernzadel gezeten, laat staan dat ik wist wat het verschil tussen dressuur en western in het rijden was. Ik ben via via in contact gekomen met een westernruiter die met haar paard op het NK had gereden. Ik mocht een lesje op haar paard en was verkocht. Niet dat het goed ging hoor, juist het tegenovergestelde. Dat paard was zo fijn gereden, dat ze alles deed wat ik vroeg. Maar wat ik vroeg en wat ik bedoelde was niet altijd hetzelfde, dus in plaats van dat wij in een 8 de bak door gingen, bleven we keurig op een grote volte. Maar zo wilde ik ook leren rijden! Die finetuning, zonder spanning, puur op je zit rijden.
Ik heb een aantal lessen van haar gehad. Gewoon op mijn dressuurzadel met mijn dressuuroutfit. Maar al snel wist ik: dit is het. Na 3 weken had ik een volledig ontspannen paard, had ik helemaal geen druk in mijn handen en kon ik weer genieten van het rijden. We werkten met elkaar in plaats van tegen elkaar. Ik heb contact gezocht met een échte instructeur en kwam terecht bij Paulette Zorn en Karel Bauer. Dat klikte enorm goed. Waar Paulette vooral aan de slag ging met mijn houding en het effect dat het had op Jim, ging ik met Karel aan de slag met Jim en de beste manier van trainen voor zijn lichaam. En ik heb al mijn dressuurspullen verkocht en westerntack aangeschaft.
Ik had een compleet ander paard. Hij was ontspannen, werd heel sterk in zijn lijf, maar tegelijkertijd ook super los. En toen kwam de grote vraag: zouden we dan nog eens wedstrijden kunnen rijden? Aandachtspunt bij western is wel dat er niet zo heel veel wedstrijdlocaties zijn. Er rijden veel minder mensen western dan dressuur. Dus je zult óf in de buurt moeten staan van een wedstrijdlocatie óf met de trailer op pad moeten. Wij moesten kiezen voor het laatste. De dichtstbijzijnde locatie lag op een uur rijden met de trailer. Het is wel zo, westernwedstrijden zijn een daagje uit. Je rijdt niet los en dan 2 proefjes, nee je bent echt een dag onder weg.
Ook onze wedstrijdoutfit moest natuurlijk aangepast worden. Elk westernonderdeel kent zijn eigen stijl. Waar in de pleasure veel bling en glitter wordt gewaardeerd, moet het in de ranch onderdeel juist zo basic en functioneel mogelijk.
Via Paulette kwam ik in aanraking met de DAWRA. Dit is de westernvereniging voor het arabisch volbloed. Nu zit er in de haflinger wel wat arabisch volbloed, maar niet de 50% die vereist is voor de DAWRA. Gelukkig hadden ze ook een categorie voor alle rassen. En dat was op instapniveau zonder galop. Oftewel: de allbreed klasse, walk and jog. Ideaal om te proberen! Ik had ons ingeschreven voor in hand trail, trail, horsemanship en western pleasure. Best veel, maar zoals ik al zei, je bent echt een daagje uit. Ik had dan ook een stal gehuurd, zodat Jim in de tussentijd rust had. En wat een gezellige vereniging is de DAWRA! Wat heb ik me welkom gevoeld met mijn dikbil tussen de deukneuzen. En ook Jim deed het braaf!
Na afloop bleken we het zelfs zo goed gedaan te hebben dat we zelfs reserve kampioen all breed zijn geworden. De kleuren rozet zijn overigens anders dan in de dressuur. Daar heb je de volgende kleuren:
Bij de western krijg je alleen een prijs als je geplaatst bent. Je moet het pattern (de proef) precies zo rijden als op papier staat. En uit je hoofd! Je start altijd met 70 punten. Voer je een onderdeel wel uit, maar niet goed (bijvoorbeeld wanneer je een balk aantikt in de trail), krijg je minpunten. Voer je een onderdeel heel goed uit, krijg je 0 punten of pluspunten. Uiteindelijk wil je op 70 of meer punten uitkomen. Maar voer je een onderdeel niet uit, dan wordt je gediskwalificeerd. Zo ben ik wel eens gediskwalificeerd omdat ik een overgang van draf naar halt maakte, zonder de gevraagde paar passen stap er tussen.
In de western zijn de kleuren van de rozetten als volgt:
Dit was mijn score de eerste wedstrijd. De paarse is het lintje voor reservekampioen. Geen verkeerd debuut!
In de tussentijd leste ik gewoon door en werden we steeds beter. Het mooie van western is, is dat je oefeningen met een doel uitvoert en niet per sé in een volgorde van niveau. Zo reed ik veel travers, renvers en schouderbinnenwaarts om Jim soepel te houden. Eigenlijk dus dressuuroefeningen, maar toegepast vanwege de functionaliteit. Het grote verschil is dat Jim niet opgericht door de baan ging, maar zijn hoofd-halshouding voor hem functioneel was, passend bij zijn anatomie: lager ingesteld, neus iets voor de loodlijn. En uiteraard wel ondertredend achter, buikspieren aangespannen en een losse verbinding, want hij moet zichzelf dragen en niet ik. Dit vraagt overigens ook iets van je eigen houding. Je moet echt onafhankelijk zitten, want je hebt geen kniewrongen om je benen op hun plek te houden. En je kunt niet stiekem steun zoeken aan de voorkant, omdat je met een losse verbinding rijdt. Overigens begin je in de western gewoon op 2 handen en heb je wel contact met het bit (trens), maar uiteindelijk werk te toe naar het rijden op 1 hand, waarbij het paard zelf in frame (= de juiste houding) blijft met minimale hulpen.
Dit paste ontzettend goed bij ons. Gericht trainen om mij goed genoeg te kunnen dragen, zo min mogelijk druk en dwang, lossigheid en een houding die past bij mijn paard en niet volgens een plaatje of tekening.
Wedstrijden hebben we nog een tijdje gedaan. Eerst bij de DAWRA en later bij de WRAN. Maar ik merkte wel dat Jim er geen lol meer in had. Veel spanning op wedstrijd, wat resulteerde in renpartijen. Het was een enorm leuke tijd en ik kan het iedereen aanraden. De sfeer is ontzettend goed, de gunfactor is hoog en zelf vind ik de verschillende klasses enorm leuk. Zo kun je echt kiezen wat er bij je past. Ik koos uiteindelijk voor trail, omdat dat net een grote speeltuin was en voor ranch riding en reining, zodat Jim zijn energie kwijt kon, zonder dat ik hem steeds tegen moest houden. Pleasure en horsemanship had hij geen geduld voor. Soms deed ik ook in hand trail, de speeltuin aan de hand. Maar het moet wel voor beiden leuk zijn en door de spanning was het voor Jim gewoon niet zo leuk en ben ik gestopt met de wedstrijden.
Na onze wedstrijdcarrière ben ik vooral buiten gaan rijden, maar trainde ik ook nog steeds in de bak en volgde ik nog steeds westernles om hem soepel te houden. Want ik vind: als ik kies om op zijn rug te gaan zitten, vind ik dat ik hem daar zo goed mogelijk voor moet trainen en moet ondersteunen.
Deze overstap heeft me doen besluiten om een meer western gefokt paard te kopen voor de toekomst. Wel allround, want ik ben niet per sé van 1 discipline. Ik vind eigenlijk alles wel leuk, zolang het maar bij mijn paard past. Ik vond dat in mijn paintmerrie LC Tecum Special Moon, oftewel Noura. Haar moeder is een reininggefokte quarterhorse en haar vader een allround gefokte painthorse. Voorlopig laat Noura heel veel aanleg voor reining zien, maar we zullen zien wat de toekomst gaat brengen!